شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- جذابیت، وجود ویژگی های مطلوب یا دوست داشتنی نه لزوما فقط ویژگی های فیزیکی مدت طولانیست که به عنوان یک عامل مهم در اقناع شناخته می شود. در حالی که اغلب کلیت بحث صفات جذاب مورد توافق می باشد، اما این صفات می توانند تا حد زیادی در افراد مختلف متفاوت باشند.

دوست داشتنی بودن کلی یک ارتباط گر می تواند یک اثر هاله ای تولید نماید که در آن گیرندگان به شکلی مثبت به پردازش اطلاعات مبهم پرداخته، و این مسئله باعث می شود تا ارتباط گر دارای صفات مثبت دیگری نیز به نظر رسد -- این موضوع به عنوان تعصب (تاثیر) مثبت شناخته می شود (پتی و برینول، 2010).

عموما افراد تمایل دارند با کسانی همراه شوند که آن ها را به واسطه تمایل به شناسایی با آن ها، جذاب تشخیص دهند، و می توان این کار را با موافقت و پذیرش نگرش و رفتار آن ها انجام داد.

از آنجا که تغییر رفتار در نیات (مقاصد) بر پایه نگرش ها و باورها عمل می کند، اعتماد به نفس فرد در افکار خود، که تحت عنوان خود اعتبار سنجی نیز شناخته می شود، تعیین می کند که آیا هر تغییر نگرش ارتباطی (ابلاغی) به تغییر رفتار ترجمه شود یا خیر. افکار بسیار خود معتبر، قوی تر بوده و احتمال زیادتری وجود دارد که بر اساس آن ها عمل شود (کلارک، وگنر، ساویکی، پتی و برینول، 2013).

ایوانز و کلارک (2012) دریافتند که ویژگی خود مانیتورینگ (خود کنترلی) گیرنده، یا تمایل به تنظیم رفتار فرد توسط خودش برای مطابقت با محیط اجتماعی خود، نقش مهمی در خود اعتبارسنجی فرد ایفا می کند. سطح خود مانیتورینگِ گیرنده، چگونگی پاسخ او به پارامترهای اعتبار را تحت تاثیر قرار خواهد داد.

افراد دارای خود مانیتورینگِ پایین به شناخت درونی خود تکیه می کنند و اعتماد به نفس بیشتری در باورهای مشترک با یک ارتباط گر که او را یک متخصص تصور می کنند، دارند. در مقابل، افراد دارای خود مانیتورینگِ بالا، بر وابستگی خود با دیگران تاکید داشته و زمانی که حس کنند ارتباط گر می تواند جذاب باشد، خود اعتبارسنجی بیشتری دارند (ایوانز و کلارک، 2012).